Życiorys

Młodość i wykształcenie

Opozycja demokratyczna w PRL

Jarosław Kaczyński uczęszczał do XLI Liceum Ogólnokształcącego im. J. Lelewela w Warszawie. Ukończył XXXIII Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Warszawie (1967). Studiował na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1971 na Wydziale Prawa i Administracji uzyskał stopień magistra, a następnie 8 grudnia 1976 również na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego obronił pracę doktorską Rola ciał kolegialnych w kierowaniu szkołą wyższą. W latach 1971-1976 był zatrudniony jako pracownik naukowy w Instytucie Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego. W latach 1976-1981 pracował jako adiunkt na Uniwersytecie Warszawskim w filii w Białymstoku.

Działalność polityczna


W marcu 1968 brał udział w strajku okupacyjnym na Uniwersytecie Warszawskim oraz w manifestacjach ulicznych. W latach 1970-80 uczestniczył w prywatnych seminariach prof. Stanisława Erlicha poświęconych m. in. liberalizmowi i zależności Polski od ZSRR.

W 1976 za pośrednictwem Jana Józefa Lipskiego rozpoczął współpracę z Komitetem Obrony Robotników. Zajął się zbieraniem informacji o represjach oraz organizowaniem pomocy dla prześladowanych. Podczas wyjazdu do Płocka został pierwszy raz zatrzymany przez SB. Latem 1977 zaczął pracę w Biurze Interwencji Komitetu Samoobrony Społecznej KOR, gdzie zajmował się m.in. przypadkami morderstw dokonanych przez funkcjonariuszy MO i SB. Brał udział w akcjach ulotkowych, m. in. w 1978 w Katowicach w związku z procesem Kazimierza Świtonia, a także na początku 1980 w obronie sądzonego Edmunda Zadrożyńskiego, niezależnego działacza robotniczego. W 1978 w zastępstwie Zofii Romaszewskiej na kilka mięsięcy przejął obowiązki szeafa Biura Interwencyjnego. Od 1979 należał do redakcji kierowanego przez Antoniego Macierewicza niezależnego miesięcznika Głos.

W latach 80. był członkiem jawnych oraz doradcą podziemnych władz krajowych NSZZ "Solidarność", m.in. w 1980 był sekretarzem Krajowej Komisji Wykonawczej, a w latach 1981-1982 kierownikiem działu w Ośrodku Badań Społecznych Regionu Mazowsze. 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości.

W grudniu 1981, w pierwszych dniach stanu wojennego przedostał się do strajkującej Huty "Warszawa", później zajmował się kolportowaniem ulotek i deklaracji. Nie był na liście do internowania i nie został internowany. 17 grudnia 1981 został zatrzymany na kilka godzin. Twierdzi, że odmówił wówczas podpisania deklaracji lojalności, a dokument został sfałszowany. Razem z Ludwikiem Dornem reaktywował Głos. Nawiązał stosunki z Międzyzakładowym Robotniczym Komitetem "Solidarności". W latach 80. związał się z Komitetem Helsińskim. Na krótko, w latach 1982-83 zbliżył się do Polityki Polskiej, pisma założonego przez działaczy Ruchu Młodej Polski[1]. Publikował też w podziemnych pismach Przegląd Polityczny i Głos Ursusa. Od grudnia 1983 do jesieni 1984 jako ekspert brał udział w posiedzeniach kierującej podziemnym Związkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. W 1986 wrócił do TKK, objął funkcję kierownika Biura Społeczno-Politycznego, które przygotowywało analizy na potrzeby TKK. Jesienią 1987 został sekretarzem już jawnej Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ Solidarność. W maju i sierpniu 1988 był doradcą strajkujących w Stoczni Gdańskiej im. Lenina.

W obradach Okrągłego Stołu uczestniczył w zespole ds. reform politycznych. W lipcu i sierpniu 1989 prowadził rozmowy z upoważnienia "Solidarności" i Lecha Wałęsy ze Stronnictwem Demokratycznym i Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym, których efektem końcowym było powołanie rządu Tadeusza Mazowieckiego.



III Rzeczpospolita

W latach 1989-1990 był redaktorem naczelnym Tygodnika Solidarność. W latach 1990-1991 sprawował funkcję ministra stanu, szefa Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy. Odszedł ze stanowiska w Kancelarii po konflikcie z prezydentem. W 1990 był współzałożycielem Fundacji Prasowej "Solidarność". W latach 1994-97 był kierownikiem działu wydawniczego w spółce z o.o. Srebrna. W 1990 był współtwórcą i do 1998 prezesem Porozumienia Centrum.

W latach 1989-1991 zasiadał w Senacie I kadencji jako senator z województwa elbląskiego, był członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W latach 1991-1993 był posłem na Sejm I kadencji, wybranym z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum w Warszawie. Ponownie zasiadł w Sejmie III kadencji w 1997 jako kandydat Ruchu Odbudowy Polski z okręgu warszawskiego.

W 2001 wraz z bratem Lechem Kaczyńskim współtworzył partię Prawo i Sprawiedliwość, która w wyborach parlamentarnych w 2001 zdobyła 9,5% głosów i 44 mandaty poselskie. W 2003 został wybrany na jej prezesa, zastępując na tej funkcji swojego brata, który został wybrany na prezydenta Warszawy. Został wybrany do Sejmu w 2001 z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu warszawskim, uzyskując 144 343 głosy. W latach 2001-2003 był członkiem Komisji Etyki oraz przewodniczącym klubu parlamentarnego PiS.

W 2005 partia Prawo i Sprawiedliwość pod jego przewodnictwem wygrała wybory parlamentarne, a on sam uzyskał mandat poselski z najlepszym indywidyalnym wynikiem 171 129 głosów w okręgu warszawskim. Sam Jarosław Kaczyński zrezygnował jednak z misji tworzenia nowego rządu, zdaniem wielu analityków by pomóc bratu w drugiej turze wyborów prezydenckich. W tym samym czasie pojawiły się spekulacje, że może dojść do nieformalnego kierowania rządem przez Kaczyńskiego (tzw. kierowanie z tylnego siedzenia).

28 grudnia 2005 otrzymał od brata-prezydenta nominację na członka Rady Bezpieczeństwa Narodowego.

Jako lider rządzącego ugrupowania od czasu zwycięstwa wyborczego i utworzenia rządu Kazimierza Marcinkiewicza wielokrotnie zajmował publiczne stanowisko w wielu ważnych kwestiach politycznych, niejednokrotnie wywołując znaczne kontrowersje. Dotyczyło to głównie wypowiedzi, w których Kaczyński krytykował rządzące dotychczas elity polityczne (m.in. określenie łże-elita użyte w wystąpieniu sejmowym 17 lutego 2006), atakował rzekomą dyspozycyjność mediów wobec tych elit czy formułował krytyczne opinie o Trybunale Konstytucyjnym. Krytyka skupiała się również na Platformie Obywatelskiej, którą Kaczyński obarczał odpowiedzialnością za nieutworzenie koalicji PiS i PO. 6 kwietnia 2006, w dniu głosowania wniosku PiS o skrócenie kadencji Sejmu, Kaczyński wymienił z liderem PO Donaldem Tuskiem listy pojednania, mające być znakiem ocieplenia stosunków pomiędzy oboma ugrupowaniami. Jednak wskutek nieuzyskania większości przez wniosek PiS o skrócenie kadencji Sejmu władze Prawa i Sprawiedliwości postanowiły o podjęciu rozmów koalicyjnych z Samoobroną, LPR i PSL. Po zawarciu koalicji z LPR i Samoobroną serwis spieprzajdziadu.com przypomniał o trzech wypowiedziach Jarosława Kaczyńskiego krytykujących dopuszczenie Samoobrony do władzy, oraz deklarujących niezakładanie koalicji z tą partią[2]. 3 czerwca 2006 roku na II Kongresie PiS został wybrany prezesem tej partii.

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz kolejny został wybrany posłem, uzyskując 273 684 głosy.